Pokój nr 48

Kilka dni? Bez przesady. Co jej dadzą te kilka dni? Może ewentualnie przez ten czas się za przeproszeniem zesrać albo dziecko zrobić. Skrzywiła się.
- Nie chcę kilku dni. - powiedziała buntowniczym tonem. Niczym dziecko. Podeszła do niego i mocno się przytuliła. Co będzie robić w tej zasranej budzie, gdy go zabraknie? - Będę tęsknić, wiesz?

Przytulił ją mocno, ona była mu bardzo bliska nie było chyba bliższej mu osoby w całej tej szkole. Ona była jedyną osobą z którą spędzał tyle czasu. Wiedział, że jeśli wyjdzie to będzie za nią tęsknił, nie chciał wyjeżdżać. Odsunął od siebie Enyo tak by spojrzeć jej w oczy, uśmiechnął się lekko.
-Nie wyjadę jeśli dogadam się z wujem.
Ucałował ponownie czoło Enyo i uśmiechnął się ani na chwilę nie wypuszczał jej z ramion, nie wiedział przecież czy uda mu się przekonać wuja do tego by mógł zostać tu.

Mocno się do niego tuliła. Nie chciała go teraz stracić. Nie miała pojęcia jak go zatrzymać. Chciała mu jakoś pomóc, ale nie wiedziała jak. Rozmowa z jego wujkiem może być coś dała. Jej urok osobisty może też tu dużo zdziałać. Położyła się na łóżku ciągnąc Toshiro za sobą. Uśmiechnęła się.
- Damy radę. - powiedziała pewnym głosem. I ścisnęła jego dłoń.

Uśmiechnął się do niej, musiał jakoś przekonać wuja by mógł zostać tu, z nią. Nie chciał jej stracić.
-Gdybym znalazł tu jakąś pracę pewnie mógłbym zostać.
Ucałował jej policzek mocno ją przytulając, bardzo chciał zostać tu i nie wracać do Japonii nie miał na to ochoty, tam ciągle by mu ktoś rozkazywał nie to co tu gdy "pilnował" go jedynie Taro, chociaż w cale się nim nie interesował no co najwyżej odrobinę go kiedyś tam sprawdzał ale nie w ostatnim czasie. Kiedy miał już coś powiedzieć nagle zadzwonił jego telefon, wyjął go z kieszeni spoglądając na wyświetlacz. Dzwonił jego wuj, pewnie chciał go ściągnąć z powrotem do kraju.
-To mój wuj, spróbuję go przekonać bym mógł zostać.
Odebrał i zaczął rozmowę z wujem, na początku nie podobał się mu pomysł by został jednak Toshiro ze wszystkich sił starał się go jakoś przekonać i wytłumaczyć że tu może więcej zdziałać niż w rodzinnym kraju.

Położyła delikatnie swój policzek na jego klatce piersiowej. Westchnęła. Gdy tylko Tosiek odebrał telefon od swojego wujka poderwała się. Zacisnęła kciuki i przygryzła wargi. Spojrzała z nadzieją na Toshiro. Nie wytrzymała. Wyrwała mu telefon z ręki i wzięła głęboki oddech. Nie wiedziała co chce powiedzieć jego wujkowi.
- Błagam. Niech Toshiro zostanie. - powiedziała zrezygnowanym tonem. Cholera! Niech Tosiek zostanie. Bardzo proszę. Błagam. - dodała. Prawie już płacząc. Cała poczerwieniała. Oddała Toshiro telefon i jęknęła. Była pewna , że do końca spaprała sprawę.

Kiedy dziewczyna wyrwała mu telefon z ręki i zaczęła błagać jego wuja by został nie wiedział co zrobić patrzył na nią zdziwiony. Gdy oddała mu telefon w słuchawce usłyszał jedynie śmiech wuja, który po dłuższej chwili śmiechu powiedział Toshiro, że może ZOSTAĆ o ile znajdzie jakąś pracę. Chłopak patrzył wielkimi oczami na Enyo, podziękował wujowi i rozłączył połączenie. Nie wiedział co ma powiedzieć dziewczynie. Siedział, więc z otwartymi ustami patrząc na nią w końcu postanowił się odezwać...
-Eeee coś ty zrobiła? Mój wuj nigdy się tak nie śmiał...
Wydukał nadal zdziwiony, nie wiedział co się w ogóle stało...pogubił się.

Spojrzała na niego przerażona. To było jasne, że wszystko co może zrobić to tylko zepsuć całą sprawę. Miała tego swojego pecha i nie wiedziała jak ma teraz przeprosić Toshiro. Złapała go mocno za szyję i nad zwyczajniej w świecie się rozpłakała.
- Przepraszam, przepraszam. Tosiek. To wszystko moja wina. Tak strasznie żałuję. Nie wiem co sobie myślałam. - z jej ust wypłynął potok słów. Nie wiedziała jak może przeprosić. Wszystko zepsuła, a może była jeszcze szansa na to, że Tosiek zostanie. Ale w jednym momencie cała nadzieja legła w gruzach. Westchnęła. - Tosiek, proszę wybacz mi. - załkała i znów zapłakała żałośnie.

Uśmiechnął się do Enyo kiedy tak go przepraszała nie rozumiał po co to robi ale zignorował to, ujął jej twarz w dłonie i najzwyczajniej w świecie ją pocałował. Wiedział że nie powinien był tego robić, ale cóż było już za późno.
-Mój wuj pozwolił mi zostać.
Przytulił mocno dziewczynę, nie cieszył się tak od bardzo dawna. To jej zachowanie w dziwny sposób przekonało jego wuja, nie miał pojęcia jakim cudem ale nie obchodziło go to jakoś. Spojrzał w oczy Enyo i ponownie ją pocałował, za bardzo się cieszył by panować nad tym co robi.
-Jesteś pokręconą wariatką, ale udało ci się przekonać mojego wuja swoimi błaganiami.

Enyo słysząc jego słowa otarła szybko łzy i spojrzała na niego. Chyba żartował. Rozszerzyła szeroko oczy. To było jasne od początku. Ten jej wrodzony urok i wdzięk osobisty. Zaśmiała się w duchu sama z siebie. Czując na sobie usta Toshiro uśmiechnęła się i odwzajemniła pocałunek.
- Chyba masz racje. - Owszem. Wszystko miała głęboko. Pocałowała delikatnie Tośka. Zaśmiała się.

Odłożył telefon na szafkę uśmiechając się do dziewczyny, po czym położył się z powrotem ciągnąc za sobą Enyo. Wiedział że zaraz musi opuścić akademik ale póki co może tu sobie jeszcze poleżeć z tą wariatką.
-Teraz zostało mi poszukać jakiegoś mieszkania. Pójdziesz ze mną?
Powoli podniósł się, wpatrywał się w oczy Enyo, był szczęśliwy że może zostać tu i mieć ją blisko siebie. Wyciągnął powoli rękę, położył dłoń na jej policzku delikatnie go gładząc, miał ochotę jeszcze raz ją pocałować, ale postąpiłby głupio.

Usiadła obok Toshiro. Tak się cieszyła, ze on zostanie, że już nad sobą nie panowała. Spojrzała mu w oczy. Patrzyła bardzo długo. Mogło być to już uciążliwie dla Toshiro. Nagle ni z tąd ni z owąd pocałowała go. Dość namiętnie. Potem spojrzała na niego czerwona i mruknęła jak gdyby nigdy nic.
- Z Tobą zawsze i wszędzie pójdę. - wstała i łapiąc chłopaka za dłoń pomogła mu wstać.

Uśmiechnął się do Enyo chwilę po pocałunku, tego by się nie spodziewał, a po słowach jakie padły z jej ust uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wstał z łóżka i chwycił walizki, po czym wymaszerował z pokoju razem z dziewczyną, miał nadzieję, że znajdzie jakieś porządne mieszkanie i to jeszcze dziś bo właśnie upływał termin opuszczania akademika przez uczniów, którzy ukończyli już szkołę. Po dość krótkiej chwili oboje opuścili akademik. Toshiro wrzucił walizki do bagażnika samochodu i wsiadł od strony kierowcy, odjechał razem z Enyo w stronę centrum.

z/t ----> ? (oboje)