Sala Muzyczna

Sala muzyczna z pewnością różni się od reszty sal, jest pomalowana na biało, a na stoliku nauczycielskim widnieje średniej wielkości głośnik. Ławki są poustawiane gęsto, w bliskiej odległości od nauczyciela. Krzesła także są tutaj białe, podobnie jak wszystko inne. Ogólny wygląd sali, ujmując w paru słowach - razi w oczy.

---

Zajęcia w sali muzycznej będą się zaczynały od 18:00

Otworzył drzwi i wszedł, szczerze ciesząc się, że zdążył. Jednak widok, jaki zastał w klasie, natychmiast zepsuł mu humor.
Nie było ani żywej duszy. Usiadł przy jednej z białych ławek stojących najdalej. Rozejrzał się, po czym zatrzymał swój wzrok na zegarze zawieszonym w klasie. Spojrzał na mały zegarek na swojej ręce i jęknął cicho. No tak, zapomniał go przestawić.
Teraz jednak nie miał już czasu ani ochoty na włóczenie się. Poprawka, czas miał. Ale nie na tyle, aby mógł go dobrze wykorzystać.
Postanowił więc czekać.

Saz wszedł do sali. Pooglądał swoją nową klasę, w której o dziwo, był po raz pierwszy. Nie podobał mu się jej wystrój. Uważał że powinien wejść do klasy trochę wcześniej, aby mógł się przygotować do lekcji, tak więc jakże wielkie było jego zdziwienie kiedy zobaczył już jednego ucznia. Rozpoznał go z pobytu w wesołym miasteczku.
-A ty co tutaj robisz tak wcześnie? Do lekcji zostało jeszcze trochę czasu... - Wytężył umysł ze wszystkich sił, po czym dodał - Aaron, tak?
Usiadł obok niego w jednej ławce(Przynajmniej na chwilę), rzucając plecak z materiałami lekcyjnymi zaraz obok niego.
-Lubisz muzykę? - Zapytał, uznając to za pytanie retoryczne. Przecież każdy lubi muzykę!

No nareszcie!, wykrzyknął w duchu, kiedy zobaczył kogoś wchodzącego do klasy. Szybko przypomniał sobie, że tą osobą jest nauczyciel z wesołego miasteczka.
Na jego pierwsze pytanie nie odpowiedział, wstydząc się swojej wpadki z zegarkiem. Jednak zanim przyszło mu do głowy, że postąpił wobec nauczyciela nieco niegrzecznie, ten usiadł obok niego [ku jego zdziwieniu] i zadał następne.
- Em... W zasadzie, to tak. - powiedział w końcu, wiedząc, że takiej odpowiedzi właśnie oczekiwał. Nie kłamał zresztą. - Nie umiem dobrze śpiewać, nigdy nie miałem głowy do grania na instrumencie, ale posłuchać czegoś od czasu do czasu lubię...

"Nauczyciel" pokiwał głową ze zrozumieniem. Sam w jego wieku nie umiał zagrać na niczym oprócz tamburyna.
-W sumie, lekcja powinna się już zacząć, ale jesteś jedynym nie spóźnialskim. Mamy godzinę na pogadanie między sobą. - Zaśmiał się Saz. Odszedł na chwilę od stołu, biorąc kredę do ręki napisał na tablicy koślawym, lecz czytelnym pismem: "lekcja zapoznawcza".
-To tak dla zasady - Wyjaśnił, i wracając do ławki zapytał się znowu - Chyba nie chcesz nic więcej o sobie powiedzieć, nie?

Powolnym krokiem Chrome weszła do klasy.
Wiedząc że się spóźniła a drzwiami narobiła lekki chałas zlękła się gdy zobaczyła dwie osóbki stojące na przeciw.
Pospiesznie usiadła w ławce najdalej od nich odsuniętej , bała się coś kolwiek powiedzieć lub po prostu tego co powiedzą owe osóbki. Szybko wyjęła piórnik z plecaka i ołożyła go na stoliku. Nie chciała zwracać na siebie zbytniej uwagi co było strasznie trudne przy takiej liczbie uczniów w klasie.

- Cześć. - powiedział odruchowo do dziewczyny, dopiero po chwili orientując się, że trwa lekcja i takie rozmowy nie są mile widziane. Jednak mimo to nie czuł się, jakby popełnił jakiekolwiek wykroczenie. Zwrócił się znów do Saza:
- Raczej... Jestem dość zwyczajny, bezbarwny i nijaki. - trochę go krępowało, że nauczyciel siedział z nim w ławce. Bądź co bądź, nie był do tego przyzwyczajony. Postanowił więc się z tego wykręcić. - ...skoro to lekcja zapoznawcza... Niech pan również porozmawia z tą dziewczyną.
Wskazał na trzecią osobę w tej klasie.

Saz pochłonięty rozmową z Aaronem prawie nie zauważył osoby wchodzącej do sali. Dopiero szurnięcie krzesła w dalszej ławce zdradziło że jest tutaj nowa osoba. Powoli wstał z ławki, i machając lekko na pożegnanie Diablikowi podszedł do dziewczyny zajmującej miejsce w ławce. Spojrzał na jej piórnik:
-Możesz to śmiało schować, chyba nie będzie ci potrzebne. Antonio Martinez, nauczyciel muzyki. Ale dla takiej ładnej dziewczyny jak ty, jestem Saz. - Uśmiechnął się do niej, nigdy jej nie widział, dlatego zapytał się zaraz potem - Jak masz na imię? - Już chciał się spytać o muzykę, jednakże zamilkł. Nie chciał każdego z osobna zasypywać pytaniami.

Uśmiechnął się, czując ulgę. Uniknął dalszych pytań.
Teraz po prostu słuchał ich rozmowy, opierając głowę na łokciu i patrząc raz na Chrome, a raz na pana Martinez.
Ich rozmowa... cóż, nie zapowiadała się zachęcająco. Tak samo jak ta wcześniejsza, jego i Saza. Jednakże mógł dowiedzieć się paru ciekawych rzeczy, zwłaszcza o nieznajomej.

Enyo biegła przez wąski korytarz. Klęła w myślach, swoje początkowe ociąganie się. Kopnęła w pośpiechu nogą drzwi, zapominając jacy to drętwi są nauczyciele w tej szkole. Złapała szybko drzwi, tak żeby nie trzasnęły o ścianę. Zamknęła po cichu drzwi i siadła obok fioletowo włosej dziewczyny. Skinęła głową na powitanie i mruknęła zniechęcona do psorka.
- Sorry, profesorze za spóźnienie, ale ... - nie miała zamiaru mu się ze wszystkie spowiadać. Więc dodała - ... coś mi wypadło.
Koleś na pewno nie przekona jej do swojego przedmiotu. Nienawidziła śpiewać. Nienawidziła swojego głosu to po pierwsze. Kiedyś brzdąkała coś na keyboardzie, ale przestała. Bo nie miała dobrego nauczyciela.

Antonio uznał pytanie Chrome za wręcz zabawne, jednakże widząc że ona nie popiera jego zdania na ten temat, powstrzymał śmiech, i odpowiedział całkiem zwyczajnym tonem:
-Oczywiście że lubię. Można by było nawet powiedzieć że ją uwielbiam! - Na rozmowę o swoim ulubionym temacie ożywił się jeszcze bardziej. Następnie spytał się jej - A ty? Lubisz muzykę? - Poczuł się nieswojo widząc że dziewczyna wygląda na zawstydzoną w towarzystwie mężczyzny starszego o parenaście lat. *Może z diablikiem będzie jej lepiej niż gdyby siedziała tutaj sama?* - Pomyślał, obiecując sobie że zachowa tą myśl na później. Wszystko się rozwiało kiedy tuż obok niej usiadła kolejna, równie ładna dziewczyna. Przekierował wzrok na nią.
-Nie ma problemu. Jak widzisz i tak nie ma nic do roboty siedząc tutaj w trójkę. Jak masz na imię, lubisz może muzykę? - Saz nie potrafił się odpędzić od zwyczaju zadawaniu kilku pytań na raz.

Enyo rozsiadła się wygodnie i wyjęła zeszyt do muzyki oraz zeszyt. Jak zwykle z przejęciem zaczęła rysować tam obrazki. Serduszka, kratki, kwiatki itp. Słysząc jego pytanie uśmiechnęła się irytująco.
- Nienawidzę śpiewać. Kiedyś grałam trochę na keyboardzie. - mruknęła wymijająco i wróciła do malowania. Nie przejmując się zbytnio dalszymi słowami psorka. Dodała jeszcze tylko - Jestem Enyo, profesorze.

-T.. tak. Gram na kilku instrumentach. I... -chciała dokończyć ale zawachała się. Nie chciała się tym chwalić ani nawet przyznawać.
Gdy dziewczyna dołączyła uśmiechnęła się do niej , a gdy Saz skierował się do niej westchęła z ulgą że nie musi dokańczać.
Spojrzała na chłopaka który teraz siedział sam. Widząc że dziewczyna gada z nauczycielem podeszła do niego.
-H... Hej... -powiedziała wcześniej nawet nie myśląc że sprawi jej to taki kłopot.
Usiadła w ławce przed nim i odwróciła się do niego przodem czekając aż coś powie... uśmiechnęła się delikatnie.

Odwzajemnił uśmiech, zdziwiony, że odważyła się do niego podejść. Nie sprawiała wrażenia zbyt towarzyskiej osoby.
- Cześć, jestem... Mów mi Diablik. - powiedział. Przyglądał się jej przez chwilę, przy czym nie umknęła jego uwadze ciemna opaska na oko. Dziewczyna skojarzyła mu się z piratem i z trudem opanował się, aby nie sprawdzić, czy nie ma drewnianej nogi. - Skaleczyłaś się...?
Wskazał na prawe oko.

- Z Anglii, dokładniej to z takiej niedużej miejscowości obok Londynu... - odpowiedział, przypominając sobie swój rodzinny dom. Nieco się rozmarzył. - A ty? Mam wrażenie, że nie z Anglii. Nie wyglądasz.
Zaczął huśtać się na krześle, wciąż patrząc na jej twarz.

Japonia. Kraj Kwitnącej Wiśni. Japan. Nippon. A to ci heca.
- Moja mama pochodzi z Japonii. - powiedział, jeszcze bardziej zaciekawiony jej osobą. - Zdrowie...?
Przestał się huśtać. Zrobiło mu się jej trochę żal. Biedna dziewczyna.
Z drugiej strony trochę to pasowało... Taka cicha z niej osoba. Wygląda na miłą, szkoda tylko, że zawsze tych miłych i dobrych ludzi prześladują kłopoty.

Delikatnie uśmiechała się przez cały czas.
-Tak... Bo widzisz... Mój organizm podatny jest na różne choroby.. Przez to niektórzy nie chcą ze mną rozmawiać.. - zesmutniała trochę ale gdy spojrzała na Diablika uśmiech wrócił.
-Ale ty chciałeś... Znaczy, to ja zaczęłam ale nie odepchnąłeś od siebie... Bardzo mnie to cieszy. Tylko najdziwniejsze jest to że ja nie mogę kogoś zarazić... A i tak wszyscy mnie odtrącają nawet jeśli o tym wiedzą. Może nie chcą sobie psuć reputacji .. Jak sądzisz ? - Mówiąc była szeroko uśmiechnięta i bujała się na krześle tak jak diablik wcześniej...

Roześmiał się, widząc, że Chrome go naśladuje.
- Być może właśnie dlatego. Ale moja reputacja nie może być już gorsza. Chociaż... - zastanowił się chwilę. Nie był tu znany, nie wyrobił sobie praktycznie żadnej opinii. Wzruszył tylko ramionami. - Przyjmijmy, że nie zależy mi na niej zbytnio.
Nie zbyt zgadzało to się z prawdą, lecz rzeczywiście, choćby zadawał się z najmniej lubianą i poważaną osobą w szkole, nie odczuwałby tego jako rysa na swoim dobrym imieniu.

- Hmm... Nie. - odpowiedział, próbując dokładnie obliczyć spędzony tu czas. Jednakże większość czasu przebywał poza swoim pokojem, to jest, nie miał bliższej styczności z kalendarzem. Nie potrafił więc tego określić.
- Spokojnie, możesz pytać. Jest ciepło, mój mózg pracuje na zwolnionych obrotach, więc zapewne odpowiedziałbym ci automatycznie na wszystko. - rzekł. Jednak mimo to zaczął zastanawiać się, o co mógłby zapytać.
Wrócił pamięcią do chwili, kiedy do niego podeszła. A potem jeszcze trochę wcześniej, do jej rozmowy z Sazem.
- Na jakich instrumentach grasz? - spytał, zaciekawiony jej niedokończonym zdaniem.

- Ja? Tak, ja doskonale gram na nerwach. Szczególnie fajnie wychodzą mi solówki. - odpowiedział. Był zdziwiony, że jest tak bardzo utalentowana. Nie zdawał sobie sprawy, że ma przed sobą... hmm... człowieka orkiestrę. Sam co prawda swego czasu się trochę interesował tworzeniem muzyki, lecz teraz, jedyne znane mu pojęcie z tej kategorii to klucz wiolinowy - Musisz mi kiedyś coś zagrać.
Spojrzał na zegar i westchnął. Dźwignął się powoli.
- Słyszałaś dzwonek? Tak mnie zagadałaś, że przesiedzieliśmy tu trochę czasu. - uśmiechnął się.