Sala gimnastyczna

[Pisz conajmniej 3 linijki, bo zaraz Taro się czepnie jak zwykle :/]

Chłopak wziął piłkę do rąk i stanął w odpowiednim miejscu. Położył piłkę na ziemi i czekał na Enyo. Gdy już zauważył, że ta była gotowa, Jellal podał piłkę precyzyjnie do niej i pobiegł szybko w miejsce, w które spodziewał się podania. Cały czas miał na uwadze i dziewczynę i piłkę.

Enyo stała przygotowana i gdy piłka do niej doleciała przejęła ją i podała ją w stronę Jellal'a. Piłka toczyła się spokojnie, kręciła się i kręciła, a przyglądająca się jej Enyo zakołysała się lekko. Zakręciło jej się w głowie, lecz zaraz wszystko było dobrze. Czekała na ruch chłopka - strzał do bramki.

Jellal dalej biegł w stronę piłki, i gdy ta już była przy nim, a raczej gdy on do niej dobiegł huknął potężnie z mniej więcej środka hali, w której ćwiczyli prosto w prawe "okno". Następnie poszedł po piłkę i podał ją do Enyo.
- Bardzo dobrze.
Chłopak uśmiechnął się i teraz nadeszła kolej dziewczyny.

Dziewczyna ustawiła się tam gdzie stał wcześniej chłopak. Wzięła od niego piłkę i spojrzała w jego brązowe oczy. Potem speszona odwróciła wzrok i podała zgrabnie piłkę w jego stronę. Przebiegła szybko krótki odcinek i czekała na podanie ze strony chłopaka.

Chłopak ustawił się na swojej pozycji i czekał na piłkę, którą miała zagrać mu dziewczyna. Tak też się stało i po chwili piłka była już przy nodze Jellal'a. Ten szybko perfekcyjnie podał "na wybieg" Enyo, i ta miała już nogę przy piłce.

Enyo kopnęła szybko piłkę w stronę bramki. Poturlała się i wleciała do niej. Odbicie piłki przez Enyo nie wywołało takiego huku jak u chłopaka. Miała ona znacznie mniej siły. Wzięła piłkę pod pachę i spojrzała na chłopaka.
- Od jak dawna ćwiczysz? Widać, że jesteś świetny.
Uśmiechnęła się i usiadła po turecku na podłodze.
- Odpoczniemy?
Poklepała podłogę obok siebie, ciekawa czy usiądzie. Siadaj, nie gryzę - Zaśmiała się w duchu

- No nieźle.
Powiedział Jellal widząc strzał dziewczyny. W końcu przyszedł czas na odpoczynek. Chłopak zgodził się odpocząć i usiadł koło Enyo.
- Ćwiczę od 6 roku życia.
Uśmiechnął się i spojrzał na bramkę, do której przed chwilą oboje strzelali.

Enyo zdziwiła determinacja chłopaka. Musiał poświęcać na to dużo swojego cennego czasu. Musiał jeszcze przecież ćwiczyć grę koszykową, która jak powiedział też trenuje.
-W koszykówkę też od szóstego?
Rozejrzała się po sali gimnastycznej. Sprzątacze musieli ją często pucować - lśniła. przejechała palcem po podłodze - zero kurzu. Ślicznie.

Chłopak cały czas słuchał dziewczyny, i odpowiedział na jej pytanie.
- W koszykówkę zacząłem trochę później grać. Nie pamiętam kiedy.
Powiedział obojętnie jak to zwykle było w jego zwyczaju. Nie był w ogóle zmęczony, ani nic, bo był przyzwyczajony do cięższych treningów oraz większego wysiłku. Jednakże na początek to wystarczyło.

Spojrzała na niego. Fascynowały ją jego włosy. Miały one śliczny niebieskawy kolorek, sięgały prawie ramion. Nie mogła się oprzeć pokusie i potargała je trochę, śmiejąc się.
- Farbowane?
Spojrzała zaciekawiona czekając na odpowiedź.

Chłopak zdziwił się trochę, gdy dziewczyna zaczęła bawić się jego włosami, ale było to normalne. W końcu nie na co dzień widuje się niebieskowłosych.
- Zdziwisz się ... Są naturalne.
Odpowiedział uśmiechając się. Wiedział, że nie uwierzy.

Enyo otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Akurat - pomyślała. Jak to możliwe, że mógłby to być naturalny kolor włosów. Chociaż są na świecie różni dziwni ludzie, a Jellal nie wyglądał na takiego co lubi kłamać. Zmarszczyła brwi i spytała się tylko
- Jak to możliwe? - uśmiechnęła się i poczęła się znów bawić jego włosami.
- Mogę? - spytała niepewna czy mu to nie przeszkadza.

Chłopakowi nie przeszkadzało to, że Enyo bawi się jego włosami.
- Wiedziałem, że nie uwierzysz, ale to prawda. Jak chcesz to się baw tymi włosami.
Poraz kolejny się uśmiechnął i nie dziwił się, że dziewczyna zadawała tyle pytań. Chyba widzi pierwszy raz kogoś z takim kolorem włosów. Na dodatek naturalnym kolore,.

Enyo przebierała palcami jego śliczne włosy. Przeczesała je trochę palcami i zostawiła już w spokoju. Była jeszcze trochę w szoku. Niebieski był jej ulubiony kolorem. Fajnie by było budzić się co ranek z wielką burzą niebieskich włosów.
- Są śliczne - uśmiechnęła się, a jej oczy zabłysły. Położyła delikatnie swoją głowę na jego ramieniu. Było już późno i była trochę zmęczona.

Chłopak dalej siedział lekko uśmiechnięty.
- Cieszę się, że ci się podobają.
Jellal zauważył, że Enyo jest już zmęczona, także nie było sensu dalej trenować. W końcu jutro trzeba wstać.
- To co, kończymy trening ?
Spytał niepewnie.

Enyo było miło i wygodnie. Była zdziwiona tym, jak ładnie potrafił uśmiechać się ten chłopak. Na początku myślała, że jest strasznym ponurakiem, który miał wszystko głęboko w dupie i nie miał zamiaru się do nikogo odzywać. Cieszyła się, że wcale taki nie był. Gdy zaproponował koniec treningu, Enyo była nieco zawiedziona. Chciała posiedzieć jeszcze trochę i porozmawiać z nim. Potrząsnęła głową.
- Możemy jeszcze trochę zostać? Proszę. - uśmiechnęła się zwracając głowę w jego stronę. Zamknęła oczy.

Chłopak chwilę słuchał Enyo, aż w końcu powiedział.
- Napewno chcesz zostać ? Widzę przecież, że zmęczona jesteś.
Uśmiech z jego twarzy znikł, i w głosie pojawiła się taka jakby troska, którą bardzo rzadko się u niego słyszy. Nie wiedział dlaczego, ale nie miało to większego znaczenia.

Enyo uśmiechnęła się. Wolała siedzieć sobie tu. Było spokojnie i cicho. Roześmiała się w duchu - Jellal się o kogoś troszczy. Spojrzała na niego - już się nie uśmiechał. Znów był poważny.
- Uśmiechnij się. Wtedy ładniej wyglądasz. - zaczęła się znów bawić jego włosami. Nie mogła się na nie napatrzeć. Były cudowne - Wolałabym zostać. Jednak jeśli Ci zależy możemy iść.
Podwinęła kolana pod siebie i oplotła je dłońmi.

Gdy dziewczyna zaczęła bawić się włosami Jellal'a, ten uśmiechnął się. Lubił to po prostu.
- Mi to obojętne.
Odpowiedział jak zwykle obojętnie i czekał na odpowiedź Enyo, ponieważ to od niej teraz zależało to, czy zostają tutaj, czy wracają, czy może jeszcze idą gdzieś.

Enyo ucieszyła się, gdy zobaczyła, że Jellal się ponownie uśmiechnął. Przysunęła się bliżej niego i zaczęła pojedyncze jego włoski zaplatać w warkoczyki. Oparła brodę o jego ramię i zaczęła się mu przyglądać. Zauważyła na jego powiece tatuaż.
- Fajny tatuaż. - uśmiechnęła się
Zmierzwiła palcami jego włosy. Poczęła się nimi ponownie bawić zaplatać, przeplatać, zawijać.
- Zostańmy. - powiedziała po prostu.

Jellal uśmiechnięty cały czas przyglądał się Enyo, w końcu gdy ona powiedziała, on odrzekł.
- Dobrze.
Chłopak chwilę się chichotał, i w końcu przestał. Dobrze mu się rozmawiało z dziewczyną, i pozwalał się jej bawić jego włosami.

Dziewczyna cały czas bawiła się jego włosami. Usiadła za nim rozkroku i zrobiła mu tam mnóstwo małych warkoczyków. Gdy się roześmiał, pomyślała, że ma śliczny śmiech. Potem przyczłapała na czworakach do niego i kładąc swoją głowę na jego kolanach poprosiła:
- Opowiedz mi o sobie.
Oczy jej się świeciły, a po plecach przeszedł przyjemny dreszcz.

Chłopak wysłuchał dziewczynę i śmiał się z jej "zabawy".
- Nie lubię opowiadać o sobie.
Pokazał język, po czym się uśmiechnął. Chwilę przyglądał się Enyo, po czym skierował swój wzrok na sufit. Tam paliły się żarówki, które oświetlały całą salę. Było tutaj przyjemnie, dlatego Jellal nie chciał narazie wracać.

Uśmiechała się do niego. Czuła się bezpieczna. Nie wiadomo dlaczego naszło ją to uczucie. Nie zwróciła na to uwagi i ze względu na to, że nie miała co robić z pacami poczęła się bawić jego bluzą. Jeździła zamkiem błyskawicznym w dól i w górę. Gdy powiedział, że nie lubi opowiadać o sobie trochę ją to zdziwiło. Poprawiła głowę i włożyła pod nią ręce. Odwróciła się w stron jego brzucha.
- Masz dobry kontakt z rodzicami? - podkurczyła nogi pod biust i zamknęła oczy.

Chłopak był już trochę bardziej poważny, aż w końcu gdy usłyszał pytanie zimny jak lód odpowiedział.
- Ojciec mieszka w Hiszpanii, a matka ... nie żyje ...
Widać, że nie było to jedno z jego lubianych pytań. Wstał i odwrócił się, musiał się ogarnąć, bo ten temat jest dla niego zawsze bolesny.