Restauracja ''Bon Appetit''

Restauracja jest spora. Mało powiedzieć, że budynek sam w sobie ma rozmiary niewielkiej sali gimnastycznej - w środku jest zwyczajnie obszernie, choć sam kompleks kuchenny jest niezwykle przestronny. Wnętrze restauracji urządzone jest w raczej jesiennym stylu, z różnymi odcieniami pomarańczy. Na każdym stole stoi i czeka na klientów więc wazon z kwiatami aktualnego sezony a kelnerzy noszą raczej jasne stroje. "Bon Appetit" słynie z dobrego jedzenia - wydawane tu potrawy, choć niekoniecznie bardzo skomplikowane, są raczej smaczne.

Enyo wstąpiła tu wracając ze sklepu. Czuła jak burczy jej w brzuchu. Zamówiła pierwsze lepsze danie i powoli, nie spiesząc się nigdzie zjadła podane jedzenie. Wiedziała, że pokój jest pusty. Jellal i Fergie wyszli. Enyo zamówiła wodę mineralną i upiła łyk.

Jellal był jakiś czas na dyskotece, aż w końcu wrócił jednakże nikogo w domu nie było. Nie zastanawiając się poszedł na miasto coś zjeść, bo zbliżała się już pora obiadu, a niebieskowłosy był głodny. Szedł z rękami w kieszeniach ulicami wielgachnego miasta i rozglądał się na lewo, na prawo, za siebie i przed siebie. W końcu doszedł do jakiejś restauracji, która w nazwie miała dwa słowa. "Bon Appetit", znaczyło to chyba tyle co smacznego po francusku. Bez zawahania wszedł do pomieszczenia. Zobaczył w nim Enyo i od razu po cichu podszedł. Był ciekaw czy zgadnie kto to. Zakrył jej oczy rękami i nic nie mówił.

Enyo zamyśliła się, gdy ktoś zasłonił jej oczy bardzo się wystraszyła. Pomyślała, że to jakiś zboczeniec i bez wahania odwróciła się w miarę możliwości i uderzyła 'kogoś' z pięści w twarz. Jednakże, gdy zauważyła, że owym zboczeńcem okazał się Jellal zasłoniła usta dłonią i sparaliżowana stała w bez ruchu wybałuszając oczy czy aby nic mu nie jest.

Chłopak oberwał z pięści w ... mordę i się przewrócił. Upadł na tyłek.
- No ładnie mnie przywitałaś ...
Cały czas masował sobie dłonią policzek, w który oberwał. Siedział krótko po czym wstał i jeszcze trochę przetarł ręką buzie.
- Cześć kochanie.
Dodał i się uśmiechnął.

- Na drugi raz mnie tak mnie strasz! Masz za swoje! - uśmiechnęła się łapiąc go za polik. Masowała delikatnie, tak by go za bardzo nie bolało. - Przepraszam. Zjesz coś?
Uśmiechnęła się i wysunęła krzesło tak by mógł usiąść.

Chłopaka po chwili przestał już boleć polik, i spokojnie klapnął sobie na krześle koło Enyo.
- Ja już sobie zamówiłem.
Odpowiedział i się uśmiechnął. Widać było, że stęsknił się za dziewczyną, chodź nie widzieli się tylko kilka godzin, jednakże dla niego była to prawie wieczna rozłąka.

Enyo mruknęła coś pod nosem i upiła łyk wody. Odgarnęła włosy i spojrzała na Jellal'a. Po chwili odwróciła wzrok. Pomyślała, że może jest dziwna, ale poszłaby na jakąś lekcję. Nie chciała się dzielić tą myślą z chłopakiem, bo wiedziała jakby zareagował. Upiła łyk i spytała, żeby jakoś skleić rozmowę.
- Co tam?

Jellal cały czas siedział i rozglądał się po pomieszczeniu. Był tu pierwszy raz, dlatego starał się dobrze zapamiętać ten lokal. W końcu przyszedł jego obiad. Była to tradycyjna pizza z pieczarkami, szynką, salami i sosem tabasco. Chłopak polał jeden kawałek sosem i nalał coli do szklanki. Wziął na mniejszy talerzyk kawałek i zaczął spokojnie jeść.
- Jak chcesz to weź sobie, sam nie zjem przecież tego.
Uśmiechnął się i jadł spokojnie kawałek pizzy.
- U mnie wszystko wporządku, tylko dziś była trochę dziadowa pogoda. Ale teraz jest już dobrze. A u ciebie ?

Dziewczyna pokręciła przecząco głową. Nie była głodna. Uśmiechnęła się.
- Mi pogoda dopisywała. - odgarnęła dłonią włosy i dodała - Biegałam i byłam na małych zakupach.
Wskazała głową na torbę z zakupami, a na jej ustach zagościł tajemniczy uśmiech. Spojrzała za okno. Słońce wyjrzało zza chmur. Śliczna pogoda.
- Biegasz jutro ze mną? - spytała z nadzieją. Trening z kimś jest o wiele przyjemniejszy.

Jellal w dalszym ciągu jadł pizzę, ponieważ był strasznie głodny.
- Ja zazwyczaj rano wychodzę pograć na boisko, ale mogę też pobiegać.
Uśmiechnął się i kończył ostatni już kawałek, który udało mu się z mieścić. Zjadł 6, na 8. Wstał z krzesła, i się wyprostował.
- To co, może idziemy do domu ?
Spytał.

Enyo upiła ostatni łyk wody i wstała mocno trzymając plecak i torbę. Zarzuciła plecak na ramię, a torbę trzymała w dłoni.
- Tak, chodźmy. - uśmiechnęła się. Cieszyła się, że ma ochotę z nią pobiegać. Ruszyła raźno ku drzwiom. Otworzyła drzwi Jellalowi i czekała aż wyjdzie.

Chłopak też posprzątał po sobie, wstał i podszedł do Enyo. Złapał ją za rękę i oboje poszli do domu, trzeba było w końcu rozpakować te zakupy, bo i trzeba było tam trochę posiedzieć, bo nie robili tego za często. W końcu oboje wyszli z lokalu i udali się wprost do swoich pokoi w szkole.

<z/t> oboje

Weszła powoli do restauracji. Podobała jej się ta restauracja, miała takie ładne, ciepłe kolory. Poczuła się jak w domu. Uśmiechnęła się wesoło. Puściła dłoń Toshiro i usiadła przy stole. Zamówiła jakąś sałatkę u młodego, przystojnego mężczyzny, który okazał się kelnerem. Nie patrzyła za nim długo, tylko zatopiła nos w świeżych, ślicznie pachnących kwiatkach.
- Ślicznie pachną, wiesz? - uśmiechnęła się uroczo do chłopaka. I podsunęła mu pod nos jeden z kwiatków.

Po przyjściu do restauracji zajął miejsce przy stoliku i przejrzał kartę dań jednak jak zawsze tradycyjnie zamówił po prostu bardzo dużą porcję frytek i jakiś napój. Kiedy Enyo przytknęła mu do nosa kwiatek nie miał wyboru i powąchał, fakt zapach był przyjemny...ładny, ale co on będzie się rozwodził nad kwiatami. Uśmiechnął się, już miał coś powiedzieć ale ugryzł się w język żeby nie palnąć czegoś czego może żałować. Przytaknął jedynie głową i czekał na swój posiłek.

Enyo włożyła sobie jednego z kwiatków za ucho i uśmiechnęła się. Zjadła powoli sałatkę i popiła wodą. Zauważyła, że chciał coś powiedzieć, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Wzruszyła lekko ramionami rzekła.
- Mów. W końcu panuje tu wolność słowa. - myśląc, że chłopak boi się, że Enyo strzeli tzw. focha dodała pospiesznie - Tym razem się nie zdenerwuje, obiecuję.

Po otrzymaniu zamówionych frytek zabrał się za jedzenie, słysząc co mówi dziewczyna uśmiechnął się, ale to co chciał powiedzieć nie było ani trochę ważne.
-Nie ważne.
Upił łyk napoju i dalej szamał frytki, był trochę zmęczony co znaczyło że niedługo należałoby wrócić do akademika i zakopać się pod kołderką, ale jeszcze nie teraz.

Wzruszyła ramionami na znak, że to jego wolna wola. Oparła głowa na dłoniach, tak że jej policzki wyglądały śmiesznie. Wyprostowała nogi i wręcz słyszała jak jej trzeszczą stawy. Od dziecka miała z nimi małe problemy. Z nudów zaczęła się przyglądać Toshiro. Uśmiechnęła się nieznacznie.
- Masz ładne włosy. - odparła ni z tąd ni z owąd.

Skończył jeść i właśnie miał przełknąć ostatni kęs kiedy usłyszał słowa Enyo, zakrztusił się zakrył usta i zaczął kaszleć. No nie miała czego powiedzieć tylko wyskoczyć z teksem że on ma ładne włosy...pierwszy raz ktokolwiek coś takiego powiedział. Sięgnął po szklankę i napił się napoju gdy tylko kaszel ustał.
-Dzięki.
Wydukał i szybko wypił resztę napoju by nie mieć się czym zakrztusić gdyby ona znów powiedziała coś czego by się w życiu nie spodziewał.

Enyo nieco się przestraszyła reakcją Tośka. Podbiegła do niego i poklepała go po plecach. Później jednak cała sytuacja nieco ją rozbawiła. Uśmiechnęła się z politowaniem w jego stronę. Później zapytała z troską w głosie
- Już w porządku? - i dodała - Nie ma za co.

Czy w porządku? No nie powiedziałby właśnie o mało nie udławił się frytkami, a ta się szczerzy, ale mniejsza. Uśmiechnął się i zawołał kelnera by ten przyniósł rachunek po uregulowaniu za siebie i z grzeczności za dziewczynę wstał z krzesła i podszedł do Enyo.
-Wszystko w jak najlepszym porządku. Należało by wracać do akademika. Dzięki za miły dzień.
Ucałował jej policzek i powoli skierował się ku wyjściu, miał nadzieję, że dziewczyna będzie wracać razem z nim bo taka droga powrotna jest nudna jak nie ma z kim rozmawiać.

Enyo również wstała i widząc, że płaci za nią pokręciła głową. Wyjęła należną sumę i oddała Toshiro.
- Umiem o siebie zadbać. - uśmiechnęła się. Włożyła mu należne pieniądze w dłoń i ruszyła raźnym krokiem obok niego. Również miała zamiar wrócić do pokoju, mimo, że nie była zmęczona.
zt oboje